10 Nov Joods Nederland?
Voelden we aankomen dat de protestantse kerken excuses wilden maken voor de Holocaust?
Eerlijk gezegd niet, protestanten-land boeit ons matig, tenslotte zijn er in eigen kring genoeg zaken die opwindender zijn. Dus we lieten die excuses passeren als een protestantse aangelegenheid, hadden een mening (‘er wordt geen enkele vermoorde Jood levend door’) en vonden het vooral vreemd dat het Centraal Joods Overleg (CJO) daarover maandenlang soebatte met de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) en begrijpen dat er zelfs een schuldbelijdenis komt.
Maar in plaats van ‘ene oor in, andere oor uit‘, rezen toch snel vragen waarop we niet direct antwoord hadden. Eerst heel primair en plat rondom de kwestie van die excuses: aan wie zijn ze aangemaakt? Aan ons allemaal, ongedefinieerd, aan alle Joden in Nederland? En wie nam ze in ontvangst?
Wij dachten direct aan de wat ouderen onder ons: de kind-overlevenden. Soms heel krachtige mensen, die het toch wel vaak (financieel) hard te halen hebben. Na wat rondbellen kwamen we snel tot de conclusie dat zij geen excuses ontvingen.
Maar er was meer, we hoorden ook dat ze zich nogal overvallen voelden door dat anonieme publiekelijke excuus-vertoon. Niet plezierig is een understatement. ‘Ik ben dus een oorlogspleegkind’ kregen we te horen: ‘Na de oorlog is om ons gestreden […] toen was ik een kind en monddood. Nu niet meer hoor!’
De kwestie van de protestantse excuses escaleerde snel tot uitspraken over monddood zijn, je niet gehoord voelen en vandaar regende het opvolg-vragen. Wie was toch dat CJO dat ging ‘onderhandelen’ over excuses; wie zitten er überhaupt in dat CJO en door wie worden die lui gekozen?
‘Ja, we lezen wel eens over dat CJO in het Nieuw Israëlietisch Weekblad (NIW), dat er weer een nieuwe bestuursvoorzitter is, na weer een ruzie […]’, […] Dat soort artikelen lees ik niet mevrouw. Ik vind sowieso dat hele NIW mijn blad niet meer. […] Alleen maar roddel en achterklap. […]Het is dat we het vroeger thuis ook hadden en ik blader het nog wel door, maar veel te duur.[…]’ Opgezegd […], […] Opgezegd […], […] Opgezegd […],’ Hahaha, ja vroeger, Jettie Boas, dat was nog eens wat, kampioen brievenschrijven, maar ze had kennis van Joods Nederland, nu is het niks, geen Joodse signatuur meer.’ […] Nou? Nee, u weet het ook niet hè? Nou, gaat u dat dan maar eens mooi onderzoeken en kom het me daarna eens vertellen […]’
Weet u wat wij van The Descendants gaan doen? We gaan uitzoeken, want eigenlijk hebben wij op veel van bovenstaande vragen en opmerkingen geen adequaat antwoord. Aannames hebben we wel, maar inmiddels zijn we er ook achter dat die er genoeg zijn in Joods Nederland en meningen zijn geen feiten, dus hoort u snel weer van ons.