13 jun Open Brief aan Demissionair Kabinet

Open brief van verontruste Nederlanders aan Demissionair Kabinet

De coronapandemie brengt veel aan het licht waaronder de maatschappelijke kanker van het antisemitisme die al een paar jaar onder de oppervlakte suddert. Na driekwart eeuw is die onloochenbaar actief en wint aan terrein. Opnieuw Joden als zondebok en schuld dragend aan alle ongeveer allerlei mogelijke, verzonnen ellende. Wij, ondergetekenden, maken ons met het Nieuw Israëlitisch Weekblad (3 juni), zorgen over de persoonlijke dreigingen waaraan Nederlandse Joden bloot staan. Terwijl onze scholen bewaakt worden, synagogen zijn voorzien van alarmknoppen, keppeltjes niet meer in het openbaar gedragen worden, nemen dagelijkse beschimpingen op straat en via internet toe. De stapel aangiften bij politie stijgt nog steeds, voor klachten kunnen Joden terecht bij het Joods Politie Netwerk, maar het Openbaar Ministerie lijkt maar niet tot vervolging over te gaan.
Waar kunnen Nederlandse Joden nog om bescherming vragen, want één ding is zeker, wij Joden voelen ons onbeschermd. Grapperhaus Coördinator Antisemitisme Bestrijding is een tandeloze tijger, terwijl de antisemitische kanker voortwoekert. De overheid stelt geen remedie tegen dit kwaad voor. Wij concluderen dat de Nederlandse overheid, ondanks de lauwe excuses van Premier Rutte, 75 jaar na dato, over hulp bij het wegvoeren van Joden en het openbare herdenken van alle Nederlandse Holocaust slachtoffers op 27 januari, haar handen van ons heeft afgetrokken.

Een paar weken geleden regende het drieënveertig honderd raketten op burgerdoelen in Israël. De verslaggeving over de elf dagen durende Israëlische operatie Guardians of the Walls door de Publieke Omroep, de NRC en De Volkskrant was echt ondermaats, blonk uit door eenzijdigheid en zielige verhalen over slachtoffers in Gaza en was gelardeerd met onjuistheden waarbij de rol en verantwoordelijkheid van de terroristische Gazaanse Hamas regering buiten schot bleef. Het beeld dat naar boven kwam drijven was die van Joden die onderdrukkers werden, het voormalige Holocaust slachtoffer was uitgegroeid tot een dader zoals slachtoffers van incest ook wel eens daders worden.
De stichting van Israël in mei 1948 werd losgekoppeld van de VN-resolutie in november 1947 en klakkeloos geïntroduceerd als het startschot voor een genocide op Arabieren. Arabieren werden ineens Palestijnen die tijdens een aan de Holocaust (een door mensen veroorzaakte catastrofe) semi-gelijkwaardig fenomeen, de Nakba, door Joden uit hun ‘thuisland’ verdreven werden. Die verzonnen geschiedenis is een staaltje van projectie en demagogie, dat wantrouwen tegen Joden en antisemitisme voedt. In Nederland worden Joden sinds het begin van de elf daagse oorlog aangesproken op ‘hun’ gedrag ten opzichte van de Gazaanse ‘underdog’, ze zijn kindermoordenaars die illegaal een land bezet houden. Dat de internationale gemeenschap Israëls recht op zelfverdediging eerbiedigde, met het verzoek dat ‘proportioneel’ (wat is dat in een oorlog?) te doen om onschuldige Gaza-burgers te sparen, was in Nederland geen media-item. Dat de Verenigde Naties, de Europese Unie, President Biden en de Nederlandse regering een staakt het vuren afdwongen, waarbij de dreiging van terreurorganisatie Hamas voor Israël blijft bestaan ook niet. Toen vorige week verschillende borden en spandoeken met anti-Israël leuzen op het gebouw van de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam eindelijk, na inmenging van het CIDI werden verwijderd, waren er excuses tegen wil en dank. Het beeld van het slachtoffer die een dader is geworden dat blijft en treft Nederlandse Joden.

In het Nederland van nu zijn er geen instanties van autoriteit meer op het gebied van ethiek en de gevolgen van de Holocaust en genocide. Traditioneel was er het NIOD maar zelfs deze instantie laat het volledig afweten. De bijscholing aan docenten over de Holocaust en het antisemitisme is geruisloos afgeschaft. NIOD-medewerkers ondertekenden het manifest van 600 en noemden de elf daagse oorlog met Hamas een Israëlisch-Palestijns conflict waarbij Israël een bezetter is. Een andere NIOD-onderzoekster, Hinke Piersma liet weten dat Joden wantrouwend zijn en hun berichtgeving over angst voor hedendaags antisemitisme tendentieus.

Wij vragen ons af of bespuging, fysieke bedreiging, internet bedreiging en schelden een nieuwe geaccepteerde Nederlandse norm is? Zijn wij wantrouwend en gevoelig als het om Israël gaat? Israël, het enige Joodse land ter wereld, dat voor veel Joden een baken is, het lichtende voorbeeld van leven na de grootste catastrofe die mensen Joden ooit aandeden. Israël laat zien dat je als Jood kunt opstaan en weer gaat leven, het land is de enige democratie in het Midden-Oosten en een lichtend voorbeeld van technologische vernieuwing en veerkracht.

Wij verwachten dat de Nederlandse overheid ons beschermt en meer doet dan zich te verschuilen achter vrome herdenkingen. De overheid geeft miljoenen uit om het Jaar van Verzet en het Jaar van de Bevrijding te vieren, maar als Joden zelf ervoor moeten zorgen dat zij als eerste verzetsplegers in de herdenkingsprogramma’s terecht komen, bijscholing voor docenten over Holocaust en antisemitisme is afgeschaft en een Coördinator Antisemitisme bestrijding Jood moet zijn om de antisemitische kanker te zien dan weten wij dat gemaakte excuses leeg en niet doorvoeld worden. Dan begrijpen wij dat Nederlandse Joden opnieuw alleen staan.

Binnenkort is er wellicht een Rutte-IV regering met een mogelijke minister van Buitenlandse Zaken die financiële ondersteuning van terroristische elementen geen probleem lijkt te vinden en navraag nonchalant en hooghartig van de hand wijst. Wij waarschuwen de overheid. Als de Joden in een land zich bedreigd weten dan is dat een teken van algehele verslechtering. Bedenk een remedie, ondertussen krijgt u van ons een Gele Kaart voor gevaarlijk spel. Laat dit niet nog verder escaleren.

Wij vormen geen bedreiging voor de samenleving antisemitisme wel.

Tswi Herschel, Overlevende, onderscheiden met de Orde van Verdienste van de Bondsrepubliek Duitsland,
Jacques Barth,
Maria van Beurden Cahn
Sara de Vries,
namens The Descendants of the Shoah Holland